Magisch Lapland

Na een hele leuke week met Peter waarin we vooral lekker aten en bier dronken, was het een paar dagen later al tijd om te vertrekken naar Lapland. Dit was toch wel één van de trips waar ik het meeste naar uitkeek en eentje die heel hoog op mijn lijstje stond en achteraf blijkt hoe terecht dat is. Vol verwachting vertrokken we donderdagnacht om 1.45 uur richting het hoge noorden. Zoals vele weten heb ik weinig moeite met slapen en kan ik vrijwel overal slapen dus dat kwam dit keer ook weer erg goed van pas. Het was nogal een stukje rijden namelijk. De heenweg stopte we eerst nog in Rovaniemi (het begin van Lapland) waar we kort een museum bezochten en vervolgde onze weg naar het dichtbij gelegen Santa Claus Village, ja jongens hier komt de beste man vandaan! Deze hadden we wat mij betreft over mogen slaan, maar het was wel fijn om even de benen te kunnen strekken en frisse lucht in te ademen. Het einde van die middag vertrokken we naar onze eindbestemming: Saariselkä, waar we rond 19.30 uur eindelijk aan kwamen. Omdat wij met zijn negenen waren hadden we even onderhandeld en geruild van cottage, deze was namelijk groter, en wat een goede set was dat. Je kon het meer een soort van villa noemen. Echt alles was aanwezig, heel veel ruimte, een sauna en zelfs spelletjes. Op de weg waar de bus ons afzette en we naar de cottage liepen had ik zelfs al een hele kleine schim van het noorderlicht gespot. We begonnen gelijk met koken en ik ging niet te laat naar bed want de volgende dag vertrok ik om 6.30 uur alweer naar Noorwegen om daar in de Arctic Ocean te zwemmen. Ik had heel weinig verwachtingen van deze activiteit, maar het was heel tof. Het gekke is dat zodra je de grens van Finland naar Noorwegen overgaat, het landschap gelijk verandert. Finland staat bekend om haar vele naaldbomen en heel veel water. In Noorwegen zie je daarentegen vanaf moment één veel bergen, water en vele kleinere bomen. Leuk om te zien hoe dat zo snel al verandert. Hier werd al snel duidelijk waarom ik ook altijd al de wens had om naar Noorwegen te gaan en na deze dag ben ik er ook van overtuigd dat dit zeker niet mijn laatste bezoek is aan dit land. Na een trip van ongeveer vier uur kwamen we aan in het plaatsje Bugǿynes, hier krijg je echt een ‘het einde van de wereld’ gevoel. Ik kreeg sowieso een beetje het gevoel alsof ik in het programma Floortje naar het einde van de wereld zat. In dit dorpje wonen 200 mensen, er is wel degelijk wifi en dergelijke, maar een dokter hebben ze niet, vanaf 16 jaar moeten kinderen intern ergens anders naar school en politie is in dit dorp ook niet aanwezig. Ik zou graag een week in zo’n dorp willen doorbrengen om te zien hoe de sfeer is en hoe het is om in zulke intense rust te leven. Al denk ik wel dat ik na een week gillend terug ren naar een meer bewoonde wereld. In dit dorpje kregen we de kans om gebruik te maken van de sauna van de plaatselijke bewoners om vervolgens de oceaan in te rennen die op dat moment vier graden was. Vol goede moed vertrok ik de sauna in en als je weet dat je water van vier graden in moet dan houd je het opeens heel goed vol om lang in de sauna te zitten. Helaas konden we er op een gegeven moment niet meer onderuit, werd het in de sauna te druk en was het tijd om de duik te maken en nee dit viel niet mee, haha. Uiteindelijk ben ik heel snel het water ingegaan, keihard terug gerend naar de sauna en toen nog een keer het water in. Twee keer was voor mij genoeg want het doet gewoon echt pijn als je in het water zit, maar je voelt je wel als herboren! Vervolgens hadden we een lunch bij het plaatselijke restaurant waarna we weer terug naar Lapland vertrokken. Hier kwamen we laat weer aan, maar gelukkig had de rest lekker voor ons gekookt. Zondag was Joël jarig dus dat moest natuurlijk even gevierd worden met een biertje en spelletjes. Iedereen was wel zo gebroken dat we het niet al te laat gemaakt hebben.
Zondag heerlijk uitgeslapen, hoewel dit eigenlijk zonde van je dag is. In Lapland is het rond deze tijd van het jaar namelijk drie uur per dag licht: van 10.15 uur tot 13.15 uur. Ondanks dat het hier in Jyväskylä al heel veel uren op een dag donker is, is dit wel echt raar om te beleven. De zon komt niet eens helemaal op want dan gaat die alweer onder. Goed, lekker uitgeslapen en ontbeten en toen was het alweer tijd voor de volgende activiteit: huski’s! Hier keek ik uiteraard heel erg naar uit. Eerst mochten we knuffelen met de honden en foto’s maken en daarna gingen we sleeën. Wat ik niet wist was dat we zelf moesten sturen, nou weten de meeste dat mijn motoriek niet altijd even goed is, dus ik speelde op safe en deelde een slee met Wilfried zodat hij kon sturen. Uiteindelijk hebben we na een tijdje geruild want sturen is helemaal niet nodig, dat doen de honden wel, je hoeft eigenlijk alleen maar te remmen. Helaas was het al flink donker toen we gingen sleeën dus je kon niet heel veel zien en helaas had een slee voor ons niet de beste honden en konden we niet zo hard als dat wij en onze honden wilde. Ondanks dit was het als nog een hele toffe ervaring en wat zijn die beesten sterk zeg. Het grappige is ook zodra je stil staat beginnen ze te janken en te blaffen en zodra je begint te sleeën is het gelijk doodstil. Na dit avontuur terug in de bus om snel te eten want toen was het alweer tijd voor de laatste vooraf geplande activiteit voor mij, de rendieren safari. Ook hier had ik misschien iets te veel van verwacht, maar als nog was het een hele leuke ervaring. We stopte eerst in het dorp om heel warm aangekleed te worden (zie de foto) want die rendieren gaan natuurlijk helemaal niet hard. Vervolgens reden we naar de rendierfarm waar de echte Sami (de mensen die deze dieren houden), ons opvingen. Heel tof, toen we een pauze hadden bij het kampvuur spotte we voor de tweede keer het noorderlicht, maar nog steeds heel klein. Op de weg terug naar onze cottage vertelde onze reisleidster dat er een heuvel was waar ze ons af kon zetten om het noorderlicht te zien. Om het goed te kunnen zien heb je zo min mogelijk licht nodig en hier was weinig licht. Omdat het overgrote deel van onze groep niet mee was en aan het sleeën was, besloten wij eerst terug te gaan naar de cottage, hun op te halen en te gaan lopen met de slee in de hand. Ik heb namelijk tijdens dit weekend ook weer heel veel gesleed alsof ik acht jaar was, fantastisch. Op weg naar de heuvel konden we het noorderlicht al heel goed zien en ook heel lang, echt heel vet. Het is echt zo ontzettend magisch, het verandert namelijk echt elke paar seconde van vorm en kleur en iedereen kon alleen maar in stilte kijken. Toen was daar maandag, alweer onze laatste hele dag hier. Ik wilde zo graag blijven, als je elke ochtend wakker wordt met zo’n mooi uitzicht wil je ook gewoon niet weg (zie foto’s), maar helaas! We splitste weer op, een paar van de groep ging langlaufen en ik ging met de rest weer naar de heuvel om daar, om 11.00 uur ’s ochtends, de zonsopgang te bekijken: fantastisch! Onder een skilift die heel mooi besneeuwd was heb ik chillend in mijn slee genoten van de opkomst van de zon. Vervolgens gingen we natuurlijk weer sleeënd naar beneden en deden we nog een kleine wandeltocht. Op een gegeven moment had ik het wel gezien, want jemig wat was het koud, deze dag werd -21 graden aangetikt. We vertrokken naar onze cottage waar we op een gegeven moment een appje kregen van mensen uit de grote groep met wie we hier zijn dat je het noorderlicht kon zien, opnieuw. Toen kwam het meest bijzondere moment van die week: vanuit m’n bed met het raam open heb ik 20 minuten lang naar het noorderlicht gekeken. Eindelijk was het ook sterk genoeg om het op een foto te zien, dus ik heb bewijs! Haha. Na een veel te lange en gezellige avond stonden we dinsdag op tijd op om uit te checken, helaas. Villa Castilla je was heerlijk! We hadden nog wat uurtjes over voordat we vertrokken maar ik was te moe om deze actief in te vullen, daarnaast was het ook heel koud omdat het waaide. Na een paar uur in het restaurant vertrokken we gister om 17.00 uur naar huis, een lange reis te gaan. Door het slechte weer onderweg lag ik vanochtend om 06.00 uur pas in m’n bed, maar het was dubbel en dwars de moeite waard. Lapland op zichzelf heeft al mijn verwachtingen overtroffen en ik zou echt iedereen aanraden om hier heen te gaan. Een breed aanbod van activiteiten, zo kun je er ook skiën, wat ik helaas niet heb gedaan en heb je er verschillende nationale parken. Zodra je de foto’s bekijkt begrijpt, denk ik, iedereen waarom ik dit aanraad! Ondanks dat ik sterk de drang had om te blijven zou ik dat al niet kunnen om het feit dat het zo ontzettend uitgestrekt is. In Lapland wonen er namelijk minder dan twee mensen op één m². Vanaf morgen nog 2,5 week flink knallen voor school om de laatste deadlines en tentamen te voltooien en dan gaan we als het goed is met de groep nog een leuk afscheidsweekend vieren ergens in Finland. Na dat afscheidsweekend zal mijn laatste verslag alweer volgen want donderdag 22 december vlieg ik alweer naar huis!